Wyrok w sprawie o wydanie decyzji środowiskowej

Wyrokiem z 7 czerwca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uwzględnił skargę reprezentowanego przez Kancelarię przedsiębiorcy na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z grudnia 2016 r. o uchyleniu wcześniejszej decyzji Naczelnika Wydziału Kształtowania Środowiska w Urzędzie Miasta w Katowicach z lutego 2016 r. i przekazaniu do ponownego rozpatrzenia sprawy z wniosku przedsiębiorcy o określenie środowiskowych uwarunkowań dla realizacji przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

W uzasadnieniu powołanego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w całości uznał zasadność wniesionej przez Kancelarię skargi i podzielił sformułowane w niej zarzuty wobec decyzji organu drugiej instancji. W szczególności zaś, przedstawiając na podstawie art. 153 p.p.s.a. ocenę prawną i wskazania co do dalszego postępowania, Sąd zauważył, że niedołączenie przez skarżącą do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach załącznika graficznego przedstawiającego zasięg oddziaływania przedsięwzięcia, o którym mowa w art. 74 ust. 1 pkt 3a ustawy o udostępnianiu informacji w brzmieniu obowiązującym w dniu 18 lutego 2016 r., nie stanowiło samo przez się braku skutkującego zastosowaniem w sprawie art. 138 § 2 k.p.a., a brak ten powinien być oceniany przez jego ewentualny wpływ na prawidłowe załatwienie sprawy. Sąd zgodził się w tym zakresie z argumentacją Skarżącej, że załączniki do wniosku, o których mowa w art. 74 ust. 1 pkt 3 i 3a ustawy mają bardzo zbliżoną treść, a co za tym idzie możliwe jest ustalenie zasięgu oddziaływania przedsięwzięcia w oparciu o znajdującą się w aktach kopię mapy ewidencyjnej obejmującej przewidywany teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, z której wynikało, że zasięg oddziaływania przedsięwzięcia ogranicza się do terenu będącego w posiadaniu inwestora. Sąd zwrócił też uwagę, że ewentualny brak załącznika wskazanego w art. 74 ust. 1 pkt 3a ustawy mógł być uzupełniony na etapie postępowania odwoławczego.

Sąd przychylił się również do stanowiska Kancelarii, zgodnie z którym nie ma żadnych podstaw do przyjmowania, że w sprawach, w których ma zastosowanie art. 49 k.p.a. przewidujący uproszczoną formę doręczeń, na organie ciąży obowiązek imiennego ustalenia i wymienienia w decyzji wszystkich stron postępowania, gdyż interpretacja taka pozostaje w sprzeczności z ratio legis tejże regulacji, a sam obowiązek niejednokrotnie może okazać się niewykonalny.

Sąd potwierdził również, że obszar oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został ustalony przez organ pierwszej instancji w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem jedynego obiektywnego kryterium, jakim są normy i standardy emisji wynikające z treści art. 112, art. 141 i art. 144 prawa ochrony środowiska.

Wyrok nie jest prawomocny.

Maciej Ptak